میزان صید میگو در جهان از سال های 1950 تاکنون، علی رغم نوسان هایی که در اثر تغییرات اقلیمی وجود دارد، شامل دو دوره می باشد. دوره اول با رشد صنعتی شدن، افزایش جمعیت دنیا و نیاز بیشتر به غذا، از سال 1950 به میزان 412,165 تن تا 2003 به 3,348,352 تن رسید. در دوره دوم که از سال 2003 آغاز شده با توجه به ثابت بودن میزان ذخایر و کاهش میزان تلاش صیادی در جهان، رشد صید میگو نیز مانند سایر آبزیان با آهنگ بسیار کمتری ادامه یالفت و با تغییرسیاست ها کلان دنیا، توسعه آبزی پروری محور تولید قرار گرفت.

توسعه جهانی آبزی ‏پروری از دهه 1970 با اهداف کاهش فشار بر ذخایر دریایی و تامین پروتئین مورد نیاز جمعیت رو به رشد ‏جهان، و بهبود وضعیت اقتصادی کشورهای مختلف، مورد توجه قرار گرفته است.

صنعت پرورش میگو در جهان از سال‌های 1970 تاکنون چهار دوره رشد را طی نموده است. دوره آغازین با رشد بسیار ملایم تولید میگوی پرورشی از  9 هزار تن در سال 1970 تا  72 هزار تن در ‏سال 1980 به طول انجامید. دومین دوره رشد صنعت میگوی پرورشی از سال 1980 آغاز شد و تا سال‏‏850 هزار تن رسید. در سومین دوره که همزمان با شیوع بیماری‌های ویروسی و به‌ویژه بیماری لکه سفید ‏بود، میزان رشد تولید میگو در کل کشورهای جهان بسیار کند شد به‌نحوی‌که تا سال 2002 میزان تولید ‏میگوی پرورشی به 1.2 میلیون تن رسید. دوره جدید که پس از کنترل بیماری‌های میگو در جهان بود از ‏سال 2003 آغاز شد و تا سال 2012 میزان تولید میگوی پرورشی به 4.5 میلیون تن رسید. علی رغم روند رو به رشد تولید جهانی میگوی پرورشی، از سال 2009 با آغاز بروز بیماری باکتریایی-ویروسی AHPND معروف به مرگ زودرس میگو (EMS) در چین و در ادامه، انتشار آن در کشورهای تایلند، ویتنام، مالری و مکزیک باعث کند شدن روند تولید میگوی پرورشی گردید. بیشترین خسارت در کشور تایلند مشاهده شد که باعث کاهش تولید از حدود 611 هزار تن در سال 2011 به 321 هزار تن در سال 2014 کاهش یافت.

در داخل کشور نیز، فعالین صنعت میگوی کشور در استان های خوزستان، بوشهر و سیستان و بلوچستان در کنار موانع و مشکلات متعدد با مسائل ناشی از بروز و شیوع بیماری لکه سفید میگو  روبرو بوده اند. مسائل و شرایط‎ ‎جغرافیایی، اقتصادی و اجتماعی متنوع و متفاوت داخل کشور باعث شده تا‎ ‎هزینه‎ ‎های‎ ‎تولید‎ ‎نهاده‎ ‎هایی‎ ‎نظیر‎ ‎مولد،‎ ‎بچه‎ ‎میگو، غذا و‎ ‎فرآوری‎ ‎محصول‎ ‎در مقایسه‎ ‎با‎ ‎بسیاری‎ ‎از‎ ‎کشورها‎ ‎بالا‎ ‎باشد. عدم‎ ‎دسترسی‎ ‎به‎ ‎برق‎ ‎در‎ ‎بسیاری‎ ‎از‎ ‎مناطق‎ ‎امکان‎ ‎بکارگیری‎ ‎دستگاههای‎ ‎هواده‎ ‎را‎ ‎با‎ ‎مشکل‎ ‎رو‎ ‎بروساخته‎ ‎که‎ ‎این‎ ‎خود‎ ‎به‎ ‎کاهش‎ ‎میزان‎ ‎تولید‎ ‎در‎ ‎واحد‎ ‎سطح‎ ‎منجر‎ ‎می‎ ‎شود. ‏کمبود‎ ‎دیگر امکانات‎ ‎زیر‎ ‎بنایی‎ ‎از‎ ‎قبیل‎ ‎راه‎ ‎دسترسی،‎ ‎آب‎ ‎شرب‎ ‎و‎ ‎مخابرات، و استاندارد نبودن ساختار سایت های پرورش میگو‎ ‎نیز‎ ‎شرایط‎ ‎کار‎ ‎در مراکز تکثیر،‎ ‎مزارع پرورشی‎ ‎واحدهای‎ ‎فرآوری‎ ‎را‎ ‎با مشکل‎ ‎روبرو‎ ‎نموده‎ ‎و‎ ‎بر‎ ‎هزینه‎ ‎های‎ ‎تولید‎ ‎می‎ ‎افزایند. از‎ ‎سوی‎ ‎دیگر‎ ‎علی رغم‎ ‎بهبود‎ ‎شاخصهای‎ ‎کیفی،‎ ‎بهره وری‎ ‎نهاده‎ ‎های‎ ‎تولید‎ ‎همچنان‎ ‎کمتر‎ ‎از‎ ‎حد‎ ‎انتظار‎ ‎است.

علیرغم موفقیتهای نسبی، ارتقای شاخصهای کمی و کیفی تولید میگوی پرورشی در سالهای برنامه سوم و ایجاد زیر ساختهای ‏لازم برای توسعه، هنوز با اهداف کمی تولید در سال پایانی برنامه چهارم توسعه اقتصادی، اجتماعی و‌ فرهنگی جمهوری اسلامی ایران که دستیابی به ‏47،318‏ تن میگو در سال 1388 منظور شده بود، فاصله دارد.

پژوهشکده میگوی کشور در نظر دارد با مشارکت اساتید و محققین برجسته علوم شیلاتی و هم اندیشی فعالان و متخصصان صنعت صید و آبزی‌پروری میگوی کشور، فرصتی را برای انتشار جدیدترین یافته‌های علمی و کاربردی اندیشمندان فراهم نماید تا با هم فکری همدیگر مسیری روشن را برای صنعت میگوی کشور رسم کنیم.